მე–20 საუკუნის უდიდესი სიურეალისტი მხატვარი – სალვადორ დალი საკუთარ “უჩვეულო ავტოპორტრეტს” ქმნის თავის ავტობიოგრაფიულ რომანში “სალვადორ დალის იდუმალი ცხოვრების ამბავი,” რომელიც გამოსცა 1942 წელს. მისი ლიტერატურული ცდები ისეთივე გენიალურია, როგორც მხატვრული – მისი წიგნი ბეტსელერად იქცა. წიგნში ” მაგიური ოსტატობის 50–საიდუმლო” დალი წერს:
“ექვსი წლისას მინდოდა გავმხდარიყავი მზარეული, შვიდისას ნაპოლეონი – მე ის ვერ გავხდი, თხუტმეტი წლისას მინდოდა ვყოფილიყავი დალი – მე ის გავხდი. ოცი წლისას მინდოდა ვყოფილიყავი მსოფლიოში ყველაზე განთქმული მხატვარი – მე ეს გამომივიდა. ოცდათხუტმეტი წლისას მსურდა მიმეღწია წარმატებისა და კეთილდღეობისთვის– ეს მე მაქვს.ორმოცდახუთი წლის ასაკში მსურდა შემექმნა შედევრი და გადამერჩინა თანამედროვე ხელოვნება ქაოსისა და უმაქნისობისაგან –რასაც მივაღწიე.
სალვადორ დალი ცნობილია თავისი ექსცენტრიულობით, რაც კარგად ჩანს მის გამონათქვამებში: “ექსცენტრიულობა ჩემი ხვედრია,” “რით ვიკვებები – ვიცი, რას ვსაქმიანობ – არა!” “ადამიანის სხეულის ყველაზე ფსიქოლოგიური ორგანო მისივე ყბებია,” ” ჩემი განცდები უწონადია და საპნის ბუშტივით მყიფე,” “ჩემივე ისტერიული ქმედებები მევე მტოვებენ სახტად.”